Felietony

dr inż. Jacek Kotarbiński dr inż. Jacek Kotarbiński dr inż. Jacek Kotarbiński
Autostrada do nieba - felieton Jacka Kotarbińskiego
Jest wczesny, wiosenny świt. Wyruszam autem na zajęcia ze studentami. Wjeżdżam na autostradę, pobieram bilet i ruszam w stronę Torunia. Docieram do bramki. Podaję bilet razem z kartą. Do zapłaty jest 29,90. Kobieta z okienka zwraca mi kartę.
Marcin Uske Marcin Uske Marcin Uske
Szczypta PR-u nie tylko na święta, czyli przemówić „ludzkim głosem”
Co to znaczy mieć dobry PR? Czy PR zarezerwowany jest dla polityków? Czym PR różni się od marketingu? Czy PR może być narzędziem rozwoju biznesu i jak efektywnie go wykorzystywać? Na te i wiele innych pytań dotyczących public relations będziemy odpowiadać na łamach „Magazynu Pomorskiego” w kolejnych jego numerach.
dr inż. Jacek Kotarbiński dr inż. Jacek Kotarbiński dr inż. Jacek Kotarbiński
Wielki Brat ery cyfrowej
Wielki Brat ery cyfrowej Rodzina Jana wybierała się w podróż życia do jednego z krajów azjatyckich. Białe plaże, turkusowa woda, po prostu raj. Kiedy dolecieli na miejsce .... 
Alina Kietrys Alina Kietrys Alina Kietrys
I znowu mija rok...
Mam wrażenie, że wszystko już było. Albo prawie wszystko. Mija kolejny rok... Jestem z natury realną optymistką i staram się przekonywać, że warto dostrzegać walory naszego tu i  teraz. Szczególnie w  czasach, kiedy sporo zagrożeń wokół, kiedy Gdańsk doświadczył prawdziwej traumy po śmierci prezydenta Pawła Adamowicza. Ale mamy też sporo szczęścia ekonomicznego, kulturowego, choć gorzej z politycznym. Nie będę jednak zajmowała się stricte polityką, bo nie czuję się specjalistką w tej dziedzinie. Na szczęście wiem, na czym się znam.
Alina Kietrys Alina Kietrys Alina Kietrys
Na grzyby… a może na lwy by?!
Nie powinno mnie już nic dziwić. I będzie teraz jak u większości piszących, czyli... a jednak coś mnie przymurowało! Otóż nauczyciel z  Warszawy, bądź co bądź stolicy, przyjeżdża z  młodzieżą trzynastoletnią do Gdańska i  postanawia ich ukulturalnić. Wybiera więc spektakl w Teatrze Wybrzeże, jak sądzę na chybił trafił. I  trafia w  co? W  sztukę Mariana Pankowskiego, autora co najmniej budzącego żywe emocja zarówno za życia, jak i po śmierci. Po II wojnie światowej, którą Pankowski cudem przeżył w  kilku hitlerowskich obozach: od Auschwitz po Bergen-Belsen, osiadł na stałe w Brukseli i tam też pisał, budząc namiętne dyskusje swoją odwagą estetyczną i etyczną. Pankowskiego, niestety, zatarto i zapomniano, choć sporadycznie wydawano go w latach 80. np. w „Czytelniku”. Więc chwała teraz dyrektorowi Teatru Wybrzeże Adamowi Orzechowskiemu, że przypomniał pisarza-dramaturga tekstem trudnym, ale ważnym w oryginalnym i bardzo dobrym przedstawienie.