Tekst Kochana jest powolny, pozbawiony jakby dramaturgii, jest przypowieścią o umiejętności wiązania turbana, o mądrościach arabskiej szkoły sufickiej Mistrza Mansura i intrygach na dworze kalifa. To spektakl sięgający do filozofii mistycznej islamu. Odważne przedsięwzięcie teatralne, gdy narastają fobie, nietolerancja i uprzedzenia. Również w czasach uzależnienia od Internetu, który udziela błyskawicznie odpowiedzi niemal na każde pytanie, ta powolna narracja spektaklu szczególnie w pierwszej części zaskakuje, ale i trochę nuży. Natomiast niezwykła jest scenografia Katarzyny Zawistowskiej – eteryczna, pomysłowa, barwna w klimatach Wschodu, z wykorzystaniem oryginalnych tkanin, z niezapomnianym „lotem gołębia”z białego szyfon albo jedwabiu. Jest magia w tych żywych obrazach pięknie animowanych przez szóstkę aktorów – wyrazistą Edytę Janusz-Ehrilich, niezwykle atrakcyjną Hannę Miśkiewicz, przez Jacka Gierczaka w roli Kalifa, Jacka Majoka jako Mistrza Mansura i Mustafę – Piotra Srebrowskiego. Oglądający ten spektakl, szczególnie dorośli widzowie, muszą zwolnić tempo i wyzbyć się uprzedzeń. Byłam na spektaklu z dziećmi z podstawówki i młodzieżą gimnazjalną. Gwar, rozgadanie, młodzieńczy harmider uspakajały panie z obsługi widowni, a potem zaczęły oddziaływać czary ze sceny. Magia udzieliła się młodym widzom. Trójka bohaterów: Rabija, Karima i Mahomed uczy się sama od Mistrza Mansura pokory i uczciwości. Obie te umiejętności zanikają we współczesnym świecie. Tym cenniejsza to przypowieść.

Alina Kietrys